Zaujímavosti o referátoch
Ďaľšie referáty z kategórie
Cultura y lengua latinas V.
Dátum pridania: | 15.05.2004 | Oznámkuj: | 12345 |
Autor referátu: | fernando | ||
Jazyk: | ![]() |
Počet slov: | 8 540 |
Referát vhodný pre: | Stredná odborná škola | Počet A4: | 31.4 |
Priemerná známka: | 2.97 | Rýchle čítanie: | 52m 20s |
Pomalé čítanie: | 78m 30s |
En ella se encuentra expuesto el concepto hora-ciano de la poesía, en donde la belleza formal debe ir acompañada de una sana utilidad moralizadora.
De su obra transcribimos una conocida égloga:
HORATII FLACCI
"BEATUS ILLE"
Beatus ille qui procul negotiis
ut prisca gens mortalium
paterna rura bubus exercet suis
solutus omni fenere
neque excitatur classici miles truci
neque horret iratum mare,
forumque vitat et superba civium
potentiorum limina.
Ergo aut adulta vitium propagine
altas maritat populos
inutilesque falce ramos amputans
feliciores inserit
aut in reducta valle mugientium
prospectat errantes greges
aut pressa puris mella condit amphoris
aut tondet infirmas oves.
Vel quum decorum mitibus pomis caput
Autumnus agris extulit
ut gaudet insitiva decerpens pyra
certantem et uvam purpurae
qua muneretur te, Priape, et te pater
Silvane, tutor finium!
Libet jacere, modo sub antiqua ilice,
modo in tenaci gramine.
Labuntur altis interim rivis aquae,
queruntur in silvis aves,
fontesque lymphis obstrepunt manantibus,
somnos quod invitet leves.
At quum tonantis annus hibernus Iovis
imbres nivesque comparat
aut trudis acres hinc et hinc multo cane
apros in obstantes plagas,
aut amite levi rara tendit retia,
turdis edacibus dolos,
pavidumque leporem et advenam laqueo gruem
jucunda captat praemia.
Quis non malarum, quas amor curas habet,
haec inter obliviscitur?
Quod si pudica mulier in partem iuvet
domum atque dulces liberos,
sabina qualis, aut perusta solibus
pernicis uxor appuli
sacrum vetustis extruunt lignis focum
lassi sub adventum viri,
claudensque textis cratibus laetum pecus,
distenta siccet ubera
et horna dulci vina promens dolio
dapes inemptas apparet.
Non me lucrina iuverint conchylia
magisve rhombus aut scari
si quos eois intonata fluctibus
hiems ad hoc vertat mare,
non afra avis descendat in ventrum meum
non attagen ionium
iucundior quam lecta de pinguissimis
oliva ramis arborum,
aut herba lapathi prata amantis et gravi
malvae salubris corpori,
vel agna festis caesa terminalibus
vel haedus ereptus lupo.
Has inter epulas, ut iuvat pastas oves
videret properantes domum!
videre fessos vomerem inversum boves
collo trahentes languido!
positosque vernas, ditis examen domus,
circum renidentes lares...
Haec ubi locutus foenerator Alfius,
iam iam futurus rusticus
omnem relegit idibus pecuniam,
quaerit kalendis ponere.
Titus Livius (59 a.C.? - 17 d.C.), historiador paduano de estilo y lenguaje simple y directo, su gran obra son 140 libros: "Ab Urbe Condita Libri" de los que se conservan 35.
Estudia la historia de Roma desde la llegada de Eneas a Italia hasta la muerte de Druso, hermano del emperador Tiberio, el año 9 a.C. Su estilo, más importante en general que el relato de los episodios históricos, a menudo inexacto desde el punto de vista científico, es elegante, fluido y atractivo. Le interesa más suscitar en sus lectores una pasión por lo que está relatando que averiguar con minucia la verdad de lo que escribe. En este sentido, es deficiente, pero el lenguaje es esplendoroso. A pesar de su falta de rigor histórico, Tito Livio es uno de los grandes cronistas romanos, sobre todo porque presenta un gran fresco del pasado histórico de Roma, donde los detalles pierden su valor en pro de la unidad y congruencia del conjunto.
Lo anterior lo constatamos en el fragmento siguiente del Libro XXVI del "Ab Urbe Condita Libri", del que reproducimos los números L y LI.
TITO LIVIO
Historia Romana
Liber XXVI - LL y LI
L. Captiva deinde a militibus adducitur ad eum adulta virgo, adeo eximia forma, ut quacumque incedebant, converteret omnium oculos. Scipio, percunctatus patriam parentesque, inter cetera accepit, desponsam eam principi Celtiberorum adolescenti: Allucio nomen erat. Extemplo igitur parentibus sponsoque ab domo accitis, quum interim audiret, deperire eum sponsæ amore, ubi primum venit, accuratiore eum sermone, quam parentes, alloquitur. "Juvenis, inquit, juvenem appello, quo minor sit inter nos hujus sermonis verecundia. Ego, quum sponsa tua capta a militibus nostris ad me ducta esset, audiremque, eam tibi cordi esse, et forma faceret fidem, quia ipse, si frui liceret ludo ætatis, præsertim recto et legitimo amore, et non respublica animum nostrum occupasset, veniam mihi dari sponsam impensius amanti vellem: tuo, cujus possum, amori faveo. Fuit sponsa tua apud me eadem, qua apud soceros tuos parentesque suos, verecundia: servata tibi est, ut inviolatum et dignum me teque dari tibi donum posset. Hanc mercedem unam pro eo munere paciscor: amicus populo romano sis. Et si me virum bonum credis esse, quales patrem patruumque meum jam ante hæ gentes norant, scias multos nostri similes in civitate romana esse; nec ullum in terris populum hodie dici posse, quem minus tibi hostem tuisque esse velis, aut amicus malis. "Adolescens, simul pudore et gaudio perfusus, dextram Scipionis tenens, deos omnes invocare ad gratiam illi pro se referendam, quoniam sibi nequaquam satis facultatis, pro suo animo atque illius erga se merito, esset. Parentes inde cognatique virginis appellati.