Elementa suis quæque locis componuntur

Hanc Deus et melior litem Natura diremit:
Nam coelo terras, et terris abscidit undas,
Et liquidum spisso secrevit ab aere coelum.
Quæ postquam evolvit, cæcoque exemit a acerbo,
Dissociata locis, concordi pace ligavit.
Ignea convexi vis, et sine pondere, coeli,
Emicuit, summaque locum sibi legit in arce.
Proximus est aer illi levitate, locoque;
Densior his tellus, elementaque grandia traxit,
Et pressa est gravitate sui: circumfluus humor
Ultima possedit, solidumque coercuit orbem.
Sic ubi dispositam, quisquis fuit ille Deorum,
Congeriem secuit, sectamque in membra redegit.
Principio terram, ne non æqualis ab omni.
Parte foret, magni speciem glomeravit in orbis.
Tum freta díffundi, rabidisque tumescere ventis
Jussit, et ambitæ circumdare littora terræ. Addidit et fontes, et stagna immensa, lacusque;
Fluminaque obliquis cinxit declivia ripis:
Quæ diversa locis partim sorbentur ab ipsa,
In mare perveniunt partim campoque recepta
Liberioris aquæ, pro ripis littora pulsant. Jussit et extendi campos, subsidere valles,
Fronde tegi silvas, lapidosos surgere montes. (Ibid.)

III. Ornatur coelum astris; Tellus animantibus; Homo conditur

Vix ita limitibus dissepserat omnia certis,
Quum, quæ pressa diu massa latuere sub illa,
Sidera coeperunt toto effervescere coelo.
Neu regio foret ulla suis animantibus orba,
Astra tenent coeleste solum, formæque Deorum:
Cesserunt nitidis habitandæ piscibus undæ:
Terra feras cepit: volucres agitabilis aer:
Sanctius his animal, mentisque capacius altæ
Deerat adhuc, et quod dominari in cætera posset.
Natus homo est: sive hunc divino semine fecit
Ille opifex rerum, mundi melioris origo;
Sive recens tellus, seductaque nuper ab alto
AEthere, cognati retinebat semina coeli:
Quam satus lapeto, mixtam fluvialibus undis,
Finxit in effigiem moderantum cuncta Deorum:
Pronaque quum spectent animalia cætera terram,
os homini sublime dedit, coelumque tueri
jussit, et erectos ad sidera tollere vultus.
Sic, modo quæ fuerat rudis, et sine imagine tellus,
Induit ignotas hominum conversa figuras. (Ibid.)
IV. Mundi ætates. Prima aurea; secunda, argentea

Aurea prima sata est ætas, quæ, vindice nullo,
Sponte sua, sine lege, fidem, rectumque colebat. Poena metusque aberant; nec verba minantia fixu
AEre legebantur, nec supplex turba timebat
Judicis ora sui: sed erant sine judice tuti.
Nondum cæsa suis, peregrinum ut viseret orbem,
Montibus, in liquidas pinus descenderat undas,
Nullaque mortales, præter sua, littora norant.