Domitius, in tribunatu, pontificibus offensior, quod alium quam se in patris sui locum cooptassent, jus sacerdotum subrogandorum a collegiis ad populum transtulit: at, in consulatu, Allobrogibus Arvenisque superatis, elephanto per provinciam vectus est, turba militum, quasi inter sollennia triumphi, prosequente. In hunc dixit Licinius Crassus orator. "Non esse mirandum, quod aeneam barbam haberet, cui os ferreum, cor plumbeum esset". Hujus filius, prætor, C. Cæsarem abeuntem consulatu, quem adversus auspicia legesque gessisse existimabatur, ad disquisitionem senatus vocavit: mox, consul, imperatorem ab exercitibus Gallicis retrahere tentavit; successorque ei per factionem nominatus, principio civilis belli ad Cortinium captus est. Unde dimissus, Massilienses, obsidione laborante, cum adventu suo confirmasset, repente destituit; acieque demum Pharsalica occubuit: vir neque satis constans, et ingenio truci; in desperatione rerum, mortem, timore appetitam, ita expavit, ut haustum venenum poenitentia evomuerit, medicumque manumiserit, quod sibi prudens ac sciens minus noxium temperasset. Consultante autem Cn. Pompeio de mediis ac neutram partem sequentibus, solus censuit hostium numero habendos.
(3) Reliquit filium, omnibus gentis suæ procul dubio præferendum. Is, inter conscios Cæsarianæ necis, quamquam insons, damnatus lege Pedia, cum ad Cassium Brutumque se, propinqua sibi cognatione junctos, contulisset, post utriusque interitum classem olim comissam retinuit; auxit etiam; nec, nisi partibus ubique profligatis, M. Antonio sponte, et ingentis meriti loco, tradidit; solusque omnium, ex iis qui pari lege damnati erant, restitutus in patriam, amplissimos honores percurrit: ac subinde, redintegrata dissensione civili, eidem Antonio legatus, delatam sibi summam imperii ab iis quos Cleopatræ pudebat, neque suscipere, neque recursare fidenter, propter subitam valetudinem, ausus, transiit ad Augustum; et in diebus paucis obiit, nonnulla et ipse infamia adspersus. Nam Antonius, eum desiderio amicæ Serviliæ Naidis transfugisse, jactavit.



Marcus Aurelius Antoninus Augustus (121 - 180). Emperador considerado el mejor príncipe romano. Conocemos su "Epistolæ" de estilo puro, con reminiscencias de Plauto, y "Reflexiones Morales" en 12 libros.



Aulus Septimius Serenus (133 - 211). Poeta bucólico, nos han quedado sus poemas "Moreta" y "Copa" más fragmentos de "Opuscularum ruralium".



Quintus Septimius Flores Tertulianus. Cartago (160 - 245), convertido al cristia-nismo. Fogoso y enérgico, elocuente y cautivador, ha sido llamado "el Bossuet de Africa".